In het vorige deel van het romantische kerstverhaal komt Kirsten haar oud-studiegenootje Petra tegen, die haar hele verhaal aanhoort. Uiteindelijk besluit Petra dat er maar een remedie is tegen hartzeer: een feestje bouwen!
De pub wordt voller en voller, de glazen leger. Het is een geluk bij een ongeluk dat ik altijd BaCo drink en dus is mijn colaatje met schijfje citroen niet wat het lijkt. Ik constateer tevreden dat een groot deel van de pub bekende gasten zijn, die jaarlijks omstreeks dezelfde periode in het wintersportgebied de feestdagen vieren. Petra heeft volop aanspraak van een groep jongens, die minimaal vijf jaar jonger zijn. Ze geniet zichtbaar van de aandacht en wenkt me dat ik ook moet komen. Ik sta echter nog in gesprek met de enigszins saaie zoon van de pubeigenaar die ik ook al jaren ken.
De iet wat gezette Bernard is 36 jaar en vertoeft nog altijd in het wintersportgebied van Tirol als een doorgewinterd vrijgezel. Ieder jaar verbaast hij vriend en vijand met de knappe jonge grieten die hij als een soort trofee op 1 januari terugbrengt naar de vertrekkende bus. Allen een illusie armer, maar een ervaring rijker, zullen we maar zeggen. Helaas heeft Bernard al sinds we 16 waren een oogje op mij. En dus ziet hij zijn kans schoon, nu Daan niet in de buurt is.
“Zo Vermeulen, weer vrijgezel dus begrijp ik.” De onmiskenbare klank van mannelijke lust klinkt door de zin heen. Ik gruwel bij mezelf als ik me voorstel hoe zijn lijf mij zou verpletteren tijdens een vrijpartij. Een in de kiem gesmoorde ‘help’ ontvlucht mijn mond. “Wat zou je er van zeggen als ik de betere bergtop van Tirol eens aan jou laat zien?” grijnst hij onverstoorbaar. “Wellicht kunnen we morgen..” mijn schouders worden ruw vastgepakt. Een van de jongens die zojuist nog bij Petra stond, kijkt me aan. “Ik kom je redden” smiespelt hij. En op dat moment wordt het Après Ski Alarm gedraaid. De sirene loeit door de pub en gejuich gaat op. Ondertussen duwt mijn ‘redder’ me de menigte in, richting de anderen. Petra kijkt me lachend aan. “Daar gaan we! Joelt ze”.
Het is dinsdagavond in de Maxx Pub en dat betekent Coyote Night. Een stel doorgewinterde kroegtijgers verschijnt in witte t-shirts met -voor de gelegenheid- rode kerstmutsjes op hun blonde of donkere haar. Dit zijn duidelijk de wat knappere dames en de skileraren zijn inmiddels allemaal opgesteld onder aan de bar. Ze joelen en en slaan met hun handen op de bar. De ‘Coyotes’ trekken zich er niks van aan en reiken elkaar een flink aantal Jagermeisters aan. Het publiek joelt en klapt. Bernard staat ook onder aan de bar. Dit is zijn favoriete event van het jaar. Want waar de dames normaliter alleen op de bar dansen tijdens Coyote Night, gaan ze nu door voor de Miss Wett Contest.
Terwijl Bernard de emmertjes aanreikt, stijgt het enthousiasme in de pub. “WET WET WET” schreeuwen de skileraren. Ik kijk naar Petra die rechts van me staat. Eh, stond. Ik zoek haar in de menigte terwijl ik vanuit mijn ooghoek zie hoe iemand de bar op klimt. Een witte ski-pulli hoort overduidelijk niet thuis in het rijtje. Ik tik de reddende engel aan, die sinds zijn reddingsactie al niets meer tegen me heeft gezegd maar nog steeds naast me staat. “Kijk daar”, schreeuw ik boven de menigte uit, terwijl ik naar Petra wijs, “Ze gaat meedoen!” Engel stoot zijn vrienden aan en ik zie ze grijnzen. Vervolgens schreeuwen ze het uit: “GO Petra, go Petra!”
Ook Petra heeft nu een emmertje bemachtigd en vol overgave stort ze de ijskoude sneeuw over zich heen. De skileraren worden dol, terwijl de andere dames op de bar haar geïrriteerd aankijken. Plotseling gaat het licht uit en start de onmiskenbare jingle “You better watch out, You better not cry” terwijl de spotlights zich op de bar richten. De Christmas Coyotes maken een dansje en een voor een storten ze hun emmertjes uit.. bovenop de skileraren. Een daverend lachsalvo volgt. Ik zie Bernard zelfvoldaan glimlachen. Hij zit duidelijk achter deze actie. Terwijl de dames onder luid gejoel de bar weer verlaten volgt het volgende kerstnummer de hitlijst op. “All I want for Christmas” van Mariah Carey. ´Engel´ trekt me de dansvloer op. “Hoe heet je eigenlijk?” vraagt hij. “Kirsten, aangenaam, en jij?” roep ik terug. Hij grijnst – een stralend gebit witte tanden in zijn toch al gebruinde knappe gezicht lacht me tegemoet – “Gabriel”.
En dan word ik meegezogen in de dansende menigte.
