Something Blue… – Romantisch kerstverhaal (2)

In het eerste deel van dit verhaal lees je hoe Kisten tijdens een gênant moment in de lobby van het hotel naar haar hotelkamer vlucht. Daar wordt ze weer pijnlijk herinnerd aan het feit dat deze wintersport vakantie niet meer zo romantisch is, nu haar ex-verloofde Daan niet meer in haar leven is. 

Toegeven. Mijn leven is al jarenlang een sprookje. Tijdens de studie tot advocate aan de privéschool in Breukelen, had ik Daan al tijdens het jaarlijkse eerstejaarsgala ontmoet. De studietijd was een droom, vol fantastische verhalen, waar boeken over volgeschreven konden worden. De jaarclub, een actieve groep van succesvolle vrouwen en diens partners waren vriendinnen voor het leven, verspreid over de hele wereld. Regelmatig vielen er kaartjes in de brievenbus. Van geboortekaartjes en huwelijksaankondigingen tot feestjes ter ere van promoties.

Zelf heb ik het getroffen bij een bekend advocatenkantoor, aan de grachtengordel van Amsterdam. Mijn vader en moeder zijn maar wat trots dat hun jongste dochter het zo ver heeft geschopt. Verder zelfs dan mijn broer – een succesvolle advocaat -, nu mijn baas had aangekondigd me op te willen leiden tot partner. Een uitgestippeld pad, dat het woord carrière uitspelt. Het zelfde geldt voor Daan, die inmiddels al partner is bij het kantoor. Hij is een geliefde collega, met name bij de directie. Het was een van de redenen dat Daan en ik dat veel te dure huis hebben gekocht, eveneens aan diezelfde grachtengordel. Een authentiek pand met deuren uit een oud klooster en oude leistenen tegeltjes op de vloer.

Ik zucht. Als je me een jaar geleden had verteld dat datzelfde huis nu te koop zou staan, met een fikse waardedaling dankzij de ingestortte huizenmarkt, was ik volledig door het lint gegaan. De prijs is, net zoals de grachtengordel zelf overigens, echt behoorlijk ingezakt. Maar zelfs de zware hypotheekschuld weegt niet op tegen mijn zwaarmoedigheid. Werken, werken, werken. Alles moest wijken voor de carrière. Zelfs mijn liefdesleven.

Ik trek mijn verlovingsring, sorry, ex-verlovingsring, van mijn vinger. Het wordt tijd dat ik dat ding afdoe, denk ik, terwijl ik de diamant in witgoud in mijn hand houd. Het edelmetaal glinstert in de schittering van het licht. Langzaam leg ik de ring op het nachtkastje naast mijn bed. Mijn gedachten dwalen weer af. Het was ook te mooi om waar te zijn. De verloving was betoverend geweest. Tijdens een vakantie naar de Maldiven was Daan op zijn knieën gegaan. Hoewel de vakantie een aaneenschakeling van stress was, door de grote zaak die ww draaiende moesten houden van die afstand, was het plaatje natuurlijk fantastisch geweest voor het thuisfront.

Geen jurk. Geen something old, something new, something borrowed. Alleen dat something blue…

Toneelspelen, keihard de American Dream presenteren. Als advocate had ik geleerd om mijn gezicht in de plooi te houden. Dat de liefde meer inhoud dan verlovingsringen nodig heeft, heeft dan ook niemand in de gaten gehad. De heren van de directie namen ons in hun armen alsof we familie waren, terwijl de assistentes maar stil waren tijdens de toast op maandagmiddag in het kantoor. Ik had al onraad moeten ruiken. Dat ik Daan de 25-jarige Felicia – blond, maatje 36 – in zijn armen zag nemen, was pas het topje van de ijsberg geweest. Later zag ik hem haar nog eens nemen. Op het bureau, na de overwinning van die belangrijke zaak. Twee mensen genaaid en een afgeblazen huwelijk. Geen jurk. Geen “something old, something new, something borrowed…” Alleen dat something blue…

Ik open mijn roze toilettas en vis de zwangersschaptest van Predictor eruit. Nee, zelfs zijn liefde mis ik niet. Die is samen met de wilde haren van onze gezamenlijke studententijd weggevaagd. Maar ik mis wel de kans op een warm en gelukkig leven, samen. Ik mis het zicht op een huwelijk en het stichten van een gezin. Of denk ik dat nu alleen maar door alle emoties? Ik kijk naar de test in mijn hand. Het blauwe streepje is nog steeds vaag te zien door het glaasje. Zelfs de hoge luchtdruk in de bergen, helpt niets om deze cliff hanger te bedwingen…